Örsaga: Barnæskan og Remingtoninn

Sumarið með Remingtoninn hefur verið með afbrigðum gott fyrir mig, 12 ára gamlan og til í allt. Þessi hálfsjálfvirki 22ja calibera, 18 skota riffill komst í mínar hendur eftir langan feril. Pabbi skaut rjúpur og hvaðeina með rifflinum síðan hann var ungur, síðan elsti bróðir minn Stefán, en Nóri bróðir fékk Remingtoninn þegar Stefán fékk sér Sako riffil með alvöru morðingjakíki.  Nóri átti góðar stundir með Remingtoninum, sérstaklega með fjörugum og þjóðþekktum vinum sínum þegar þeir opnuðu stóru stofugluggana heima í Skerjafirðinum upp á gátt og drituðu á mávana sem flugu hjá yfir fjörunni. Það var var flott, fyrst lætin og svo fallandi mávarnir eins og orrustuvélar í stríðinu!

En Nóri er orðinn ábyrgur háskólastrákur og fjölskyldufaðir, þannig að röðin kom að mér í vor að fá riffilinn þar sem ég vissi að gæsirnar í sveitinni höfðu gert Ragnar bónda hvíthærðan þegar þær nöguðu upp alla sandræktina, þannig að mér bar að fæla þær burt með valdi. Því hóf ég sumarið með því að stíga alvopnaður út úr DC-3 flugvélinni á Fagurhólsmýri, nákvæmlega eins og amerísku hermennirnir í seinni heimsstyrjöldinni að bjarga heiminum.

Sumarið leið og það var ekki fyrr en í ágúst sem mér tókst að nota riffilinn af viti í sveitinni. Skot voru af skornum skammti, þannig að ég fékk far með Rússajeppanum í kaupfélagið, þar sem allt var til, frá tékkneskum gúmmískóm upp í traktora, en ég vildi riffilskot. Aðeins fengust stutt og kraftlítil skot, en ég lét það duga, enda festust löngu skotin oft og svo kom maður 22 skotum í ef þau voru stutt. Þegar allir aðrir heimilismenn fóru til berja, klifraði ég upp á hæðina sem ég sá að gæsirnar flugu oftast yfir. Þar lagðist ég niður og beið. Fyrir mér var þetta eitt mikilvægasta loftvarnabyssuhreiðrið í seinni heimsstyrjöld og stórir hópar sprengjuvéla flugu yfir í árásum sínum. Loks birtust þær, um fimmtán saman í hópi! Ég beið þar til þær voru komnar alveg að hæðinni og lét skotunum síðan rigna á þær. Sumar kipptust við þegar skot fór í vænginn, en héldu ótrauðar áfram. Ein fékk skot í búkinn og féll aðeins niður úr hópnum. Þá miðaði ég að stýriklefanum og skaut oft, en hún slapp með skotin þjótandi við höfuð sitt. Þetta var æðislegt! Þótt gæsirnar hafi sloppið, þá var þessi stund rosaleg.

Nú byrjar  skólinn  á morgun og spennan er í hámarki. Hagaskóli er framundan og barnaskólinn að baki. Barna þetta og barna hitt, ég er ekkert barn í nunnuskóla lengur! Hagskælingur skal það vera. Mér tókst að safna góðum lubba á hausinn í sumar, þannig að ég er bara orðinn þokkalega töff. Allt barnadótið fór úr herberginu. En hvað átti ég að gera við öll stóru plast-mannamódelin inni í glerskápnum? Ég vandaði mig í sex ár við það að líma þau saman og mála allt nákvæmlega í mörgum lögum, niður í hvern augastein með eins-hárs bursta. Á kvöldin sofnaði ég gjarnan við endurskinið frá sjálflýsandi höfðum Frankenstein og Drakúla. En áðan fékk ég þessa rokna-hugmynd. Öll módelin fóru á hólinn út í garði. Ég var Vic Morrow í Combat- þáttunum í Kananum, staddur í Normandí  í stríðinu. Ég skreið á maganum með riffilinn í áttina að körlunum, sem bar við himinn með sjóinn að baki. Ég dró skotpinnann til baka á Remingtoninum og miðaði á einn hausinn. Bang, hann splundraðist!  Lone Ranger prjónaði á hestinum með indíánann Tonto sér við hlið. Þeir tættust upp í kúlnaregni. Drakúla sprakk, svo Frankenstein og allir hinir. Allt í einu er ekkert eftir af barnæskunni. Ég er hreinsaður.

„Hvaða læti eru  þetta, er komið stríð?“ kallar smiður í húsinu við hliðina til mín. „Bara þorskastríð,“ svara ég, hrikalega fyndinn.

Athugasemdir

[Óskar Þorkelsson, 4.10.2008 kl. 19:36]

skemmtileg saga :)

[Júlíus Valsson, 4.10.2008 kl. 20:04]

Góð saga, vel skrifuð. Okkur veitir ekki af í dag að ylja okkur við smá nostalgíu.

[Ásgeir Kristinn Lárusson, 4.10.2008 kl. 21:34]

Góð saga og mætti vel heimfæra á málefni dagsins - nú er kominn tími til að láta af barnaskapnum og takast á við aðsteðjandi vanda að fullorðinna manna hætti...

[Ívar Pálsson, 5.10.2008 kl. 00:54]

Kærar þakkir, það var gaman að rifja þetta upp.

[Jón Steinar Ragnarsson, 5.10.2008 kl. 21:36]

Nú hló ég dátt. Það er gott að vita að einhver stendur vaktina í nostalgíugeiranum á meðan ég fjasa yfir heimsmálunum og trúmálunum.

Það er margt líkt með okkur þarna og vafalaust fleiri guttum af okkar kynslóð. Ég var einmitt svona módelsmiður með eins hárs pensil og fullkomnunaráráttu einhverfs manns. Endaði í glæstum skútumódelum af Victory, Cutty Sark og Mayflower.  Þessir æskudraumar fengu ekki ólík örlög. Flest endaði í örlitlum plastflísum, þegar ég sprengdi þetta í tætlur í Hallaportinu heima (meira hljóð)

Svo, áður en maður vissi af, var maður að draga fisk í brælu út á ballarhafi, maður með mönnum.

Takk fyrir þessa skemmtilegu upprifjun. Hún létti manni lund í öllu svartnættinu, sem glymur úr öllum hornum nú. Ég er annars nokkuð hress og bjartur. Ekki má sýta það sem orðið er. Vonandi komast menn fljótt yfir blórabögglaleitina og snúa sér að því sem máli skiptir. Framtíðinni.

[Ívar Pálsson, 5.10.2008 kl. 22:42]

Takk, Jón Steinar, en þessi sunnudagur fór nú mikið til í umræður um Glitnisruglið.

Flúgmódelin mín fóru sömu leið og skúturnar þínar. Ég batt þau í girni af svölunum og setti kínverja inn í Spitfire og fleiri góðar flugvélar, sem fóru með hvelli. Skipin sprungu með Bengaleldspýtu sem var með álímdum startbyssyskotum. Seinna stríðinu lauk þarna fljótt um haustið.

[Jóna Á. Gísladóttir, 7.10.2008 kl. 18:40]

Ég elska þessar sögur frá þér. Þú veldur mér aldrei vonbrigðum. Ekki nema bara vegna þess að þetta gerist svo sjaldan. Takk fyrir að senda skilaboðin og láta vita. Langar að fara fram á að þú gerir það í framtíðinni. Er það möguleiki?

p.s. Þessi saga er stórkostlegur kandídat í stuttmynd. Ég sé hana fyrir mér. Helst í brúnum litum.

[Ívar Pálsson, 7.10.2008 kl. 21:19]

Takk, Jóna, þetta er auðvitað músík í mínum eyrum og hvetur mig enn frekar. Það kemur mér á óvart að svona strákapör skuli höfða til þín, það væru frekar mýkri málin. En ég skal líka halda þeim áfram! Ég læt svo vita í skilaboðaskjóðunni.

Í stuttmynd, já takk! Ég á bara ekki paninga til þess að brenna, einmitt núna!

[Jóna Á. Gísladóttir, 7.10.2008 kl. 22:47]

hahahaha mjúku málin... en kannski á ég ekki að hlægja. Sjokk fyrir mig ef ekki er hægt að sjá í gegnum skrifin mín hvílíkur töffari ég er. Þeir sem þekkja mig myndu líklega segja þér að ég væri með töffaraskráp en mjúk inn við beinið.

Hlakka til að lesa meira frá þér. Passaðu bara að halda þessu til haga. Hver veit nema að við brennum peninga saman þegar kreppan líður hjá.