Phyrrosarsigur Jóhönnu Sig.

Nú telur Jóhann Sig. að við séum „náttúrulega bundin“ af þessari „afgerandi“ niðurstöðu, þar sem Ísland færist þá öllu nær ESB- bjargbrúninni. Svör fengust við fimlega orðuðum spurningum um margt nema fullveldisframsalið til ESB, sem komst þá yfir þessa stóru hindrun atkvæðalaust. Þeir kjósendur sem svöruðu því neitandi að tillögur Stjórnlagaráðs yrðu lagðar til grundvallar nýrri stjórnarskrá (og vildu því ekki ræða þær tillögur frekar) urðu þar með úti í kuldanum. Kannski er þetta snilldarbragð? En þá verður t.d. sá stóri hluti þjóðarinnar sem stendur gegn ESB- aðild að sætta sig við það að svona virkar lýðræði Samfylkingar og Vinstri Grænna.

Flóðvarnargirðingarnar sem eru til staðar í núverandi stjórnarskrá gegn svona fullveldisframali verða æ líklegri til þess að bresta þegar Jóhönnu tekst að mynda skörð í varnirnar. Líkt og með New Orleans og Katrínu forðum, þá veit maður aldrei hvaðan hættan kemur og hún kom innanmegin frá og braut síðustu varnirnar. Til hvers er allt þetta brölt svo? Allar leiðir liggja til Rómar, að ESB- sáttmálanum. Þar er hinn faldi tilgangur Jóhönnu Sigurðardóttur, sem vill á spjöld sögunnar (eftir að hafa verið nefnd sem ein valdamesta kona heims sbr. Forbes) fyrir það að færa Ísland til nútímans, til ESB á silfurbakka, þannig að hún geti gengið sæl með lífsstarfið út í sólarlagið.

 

„Er afskaplega stolt af þjóðinni“