Næsta Icesave Íslands?

Feigðarflan Landsvirkjunar með áhugamönnum um stórgróða af raforkusölu íslenskra virkjana til Bretlands tekur sífellt á sig nýjar myndir. Þetta er jafn lífseigt og aðildarumsókn að Evrópusambandinu.

Maður hefði haldið að nóg sé að umhverfissinnað vinstra- slagsíðufólk hafi hreiðrað um sig í stjórn Landsvirkjunar, en meir að segja það nægir ekki til þess að hætta að eyða einni einustu krónu í þessa helferð, að leiða rafmagn frá landinu. Nóg er búið að eyða í þetta síðustu árin. Fé og fjör Landsvirkjunar er betur varið í aðrar rannsóknir en þessar.

Ábyrgðin er alltaf okkar

Verst er þó að ef af þessu yrði samt sem áður og okkur væri talin trú um að við værum ekki ábyrg sem heild fyrir þessum dýra afleik af því að þetta væri einkaframkvæmd, þá er deginum ljósara að þjóðin geldur þessa. Lokaábyrgð er alltaf fyrir hendi í ýmsum myndum, ábyrgð Landsvirkjunar að tryggja orku, ábyrgð á virkjunum vegna þessa osfrv. Ótal þættir gera þetta að áhættusömu ævintýri sem við sem heild ættum alls ekki að taka þátt í á nokkurn hátt, enda er það við sem munum blæða. Það þarf lítið til, eldgos, veika stjórn, vatnsskort eða hvaðeina. Áhættan er langmest okkar megin.

En veigamesta ástæðan er sú að við leggjum ekki náttúru Íslands í það að hita upp bresk hús, þótt sannarlega sé þörf á því! 

Íslensk eldfjöll hiti upp bresk hús