Sjaldséður fugl hér

Sést hefur til fuglsins Evruskrofu (lat. Johannis Sigurdiensis) á Íslandi. Það þykir nokkuð sérstakt hér á landi, enda heldur Evru-skrofan sig mjög til hlés, nema þegar hún kemur saman í mjög stórum hópum í helstu heimkynnum sínum, þá heyrist gjarnan ærandi hópgarg hennar: „vvvvææææææællllllllll, vvvæææææælllll“. Annars eru hljóðin yfirleitt lágvært gagg, líkt og í hænum.

Þekkja má Evruskrofu á hvítu álútu höfðinu og beittum bognum goggi. Fætur eru rauðir, með löngum beittum klóm. Erfitt er að sjá muninn á karldýri og kvendýri, þar sem kvenfuglinn líkir svo mjög eftir háttum karlfuglsins að nær ómögulegt er að greina þau í sundur. Karfuglar Evruskrofunnar eru fáir og farnast illa vegna sérstæðra lífshátta hennar, að lifa afætulífi, nær alfarið á því sem aðrir færa þeim.

Evruskrofa lifir aðallega á því sem fellur til hjá öðrum hæfari tegundum þegar þær safna birgðum fyrir afkvæmi sín. Stórir hópar þessarra fugla fara um, aðallega í borgum og ræna því sem safnast hefur. Hún laumast líka í hreiður annarra fugla, líkir eftir hljóðum þeirra og háttum og nær þannig að nýta sér það sem borið er í hreiðrið, jafnvel svo að ungar hinna fuglanna ná aldrei að þroskast.

Fuglinn hefur verið tiltölulega sjaldgæfur hér á landi, en lifir helst í þéttbýli í Mið- Evrópu, aðallega í Belgíu. Þó hefur hlýrra loftslag borið þennan flökkufugl hingað til lands, en hann getur ekki bjargað sér hér, lifir ekki af íslenskan vetur og farnast best sem hópvargur í helstu heimkynnum sínum í borgum Evrópu.

Evruskrofa ber með sér bakteríuna Socialis (lat. Politicus Socialis) sem spillir helst hreiðrum annarra fugla og veikir getu þeirra til þess að bjarga sér sjálfir án þess að vera í hópi.

Líta verður á Evruskrofu sem óværu í íslenskri náttúru.