Rökleysa

Bjarni Benediktsson bendir réttilega á þá firru sem valdaframsal til alþjóðastofnana getur orðið. Hvernig fæst fólk til þess að breyta stjórnarskrá í átt til framsals réttinda fólksins og hvað þá til erlendra stofnana, eins vitlaust og það kerfi er? Ótal aðstæður geta komið upp, t.d. stríð og kúgun einráðra valdasjúklinga í stofnunum eða hjá þjóðahópum, þar sem við fáum ekkert við ráðið. Fyrir utan það að hafa aldrei neitt atkvæðamagn sem máli getur skipt, alltaf innan skekkjumarka.

Sanngjarnt lýðræði hefur regluna í heiðri, „einn maður, eitt atkvæði“. Þá er hvert okkar gegn 400 milljónum Evrópskra atkvæða. En það væri ef lýðræði ríkti í ESB: raunin er sú að framsalið er til tveggja persóna þegar á reynir, Kanslara Þýskalands og forseta Frakklands, sem öllu ráða í alþjóðastofnunninni ESB.

Leyfi í stjórnarskrá til framsals valdsins er þvílík rökleysa að þingmenn sem bera slíkt upp ber að víta.

„Fullkomin eftirgjöf gagnvart ESB“

Aðfararstjórninni slitið?

Aðfarar- stjórn Jóhönnu og Steingríms J. ætti að fá náðarhöggið strax svo að lágmarka megi tjónið sem aðför hennar að lýðveldinu sjálfu, stjórnskipuninni og fólkinu í landinu hefur valdið. Icesave er frá, en hún hættir ekki fyrr en stjórnarskráin er skemmd, fullveldið hálf-framselt til ESB, stjórnkerfið lamað, sjávarútvegur í rúst, skattaáþján alger og óvissan ræður ríkjum.

 

Engin ástæða er til þess að bíða kosninganna. Þessa (ó)stjórn verður að bera út eins og starfsfólkið hjá Lehman Brothers: staðið er yfir þeim á meðan þau raða persónulegum munum sínum í einn kassa og koma sér út. Ella verður tíminn sem eftir er að kosningum notaður til frekari óþurftar íslenskri þjóð. Nóg er að gert!

Vantraust í farvatninu