Rökleysa

Bjarni Benediktsson bendir réttilega á þá firru sem valdaframsal til alþjóðastofnana getur orðið. Hvernig fæst fólk til þess að breyta stjórnarskrá í átt til framsals réttinda fólksins og hvað þá til erlendra stofnana, eins vitlaust og það kerfi er? Ótal aðstæður geta komið upp, t.d. stríð og kúgun einráðra valdasjúklinga í stofnunum eða hjá þjóðahópum, þar sem við fáum ekkert við ráðið. Fyrir utan það að hafa aldrei neitt atkvæðamagn sem máli getur skipt, alltaf innan skekkjumarka.

Sanngjarnt lýðræði hefur regluna í heiðri, „einn maður, eitt atkvæði“. Þá er hvert okkar gegn 400 milljónum Evrópskra atkvæða. En það væri ef lýðræði ríkti í ESB: raunin er sú að framsalið er til tveggja persóna þegar á reynir, Kanslara Þýskalands og forseta Frakklands, sem öllu ráða í alþjóðastofnunninni ESB.

Leyfi í stjórnarskrá til framsals valdsins er þvílík rökleysa að þingmenn sem bera slíkt upp ber að víta.

„Fullkomin eftirgjöf gagnvart ESB“

Athugasemdir

[Guðmundur Ásgeirsson, 31.1.2013 kl. 04:14]

Framsal valds er afsal valds.

Fullveldi er óskipt, því verður ekki deilt.

[Ingibjörg Guðrún Magnúsdóttir, 31.1.2013 kl. 09:09]

Innilega sammála þér Ívar.

[K.H.S., 31.1.2013 kl. 15:22]

Spurðu Ómar Ragnarsson.

[Elle_, 31.1.2013 kl. 18:50]

Já, leyfi fyrir framsali valds í stjórnarskrá er rökleysa.  En prófið að rökræða við Jóhönnu-fólk um framsal valds.  Þau skilja það ekki, þau nota orðin 'sameiginlegt fullveldi' og 'samvinna fullvalda ríkja', allt undir yfirþjóðlegu valdi.