Stúdentafagnaður

Nú stefnir í stúdentafagnaði. Ég hlakka jafnan til þess að hitta samstúdenta mína og heyra um afdrif þeirra og athafnir, ekki aðeins um störf og barnafjölda, heldur jafnvel frekar um sjónarhorn á lífið og það hvað hefur þannig breyst, ef eitthvað, á fimm árum. Núna eru þetta sex fimm ára tímabil, þrjátíu ára MR stúdentar 1978, þannig að við hljótum að hafa eitthvað til þess að ræða um.

Eitt það skemmtilegasta við það að hitta þau, er það að það þarf mun skemmri tíma en með öðrum til þess að komast beint að efninu, því sem máli skiptir. Auk þess er alltaf stutt í grínið og léttari hluta lífsins, því að við erum þá líklega fulltrúar áhyggjulausari tíma fyrir hvert annað, þar sem fæstu var tekið eins  alvarlega og síðar var gert. Eðlilega hefur lífið ekki verið dans á rósum fyrir alla, öll þrjátíu árin og jafnvel ekki einu sinni á skólatímanum, en þegar litið er sameiginlega yfir farinn veg, þá sést vonandi að það er tilgangur í þessu öllu saman, þó ekki væri nema sá að auka lífssýnina.

Þokan af sjónum í morgninum virðist hafa náð mér, þannig að ég segi þessari færslu lokið.

Athugasemdir

[Ívar Pálsson, 17.5.2008 kl. 11:03]

Nú setti ég inn myndir af öllum stúdentum Menntaskólans í Reykjavík árið 1978 í MR78 albúminu hér að ofan. Ýta þarf þrisvar á hverja mynd til þess að fá hana skýra.

[Jón Steinar Ragnarsson, 18.5.2008 kl. 01:32]

Djöfull hvað þú ert orðinn hundgamall maður.  Annars var ég á svona fermingar reunion um daginn og allir þessir "krakkar" voru nákvæmlega sömu karakterarnir og forðum.  Glimtið í augum mana týnist seint. Það var eins og við hefðum síðast talast við deginum áður, þótt sum hafi ég ekki séð í ein 30 ár.