Einstaklingur eða hópmanneskja?

Æðið í kring um handboltann skerpir enn muninn á milli hópsálna og sjálfstæðra einstaklinga. Hefur maður þörf fyrir þessa útrás samkenndarinnar um eitthvað sem kemur manni ekkert við eins og handboltinn, eða getur maður notið þess án allrar þessarar utanaðkomandi aðstoðar, eins og maður gerir í einstaklingsíþróttum?  Þar svífur einstaklingurinn t.d. um á skíðum, hleypur sínar vegalengdir, slær sína golfbolta og vinnur í hvert einasta sinn, því að hann er að prófa sjálfan sig og mæta sjálfum sér. Hann þarf ekki að eyða einni mínútu í hróp og köll um ekkert eða í útjaskaða frasa í lágkúrulegum umræðum um að mala einhvern. Ofmærð samkenndin er gjarnan magasýrubomba um að standa sig í hópnum en vera samt „drepinn“ af „andstæðingnum“ , en ekki gamla ungmennafélagsstemmingin sem fyrri kynslóðir héldu í heiðri.

 
Allt í einu birtist þó ljós í myrkrinu, þar sem Ólafur Stefánsson landsliðsmaður í handbolta er hugsuður sem kafar öllu dýpra en langflestir hópíþróttamenn (eða  flestir yfirleitt).  Hann heldur eflaust einstaklingshugsun sinni, sem er raunar einn helsti kostur íslenskra leikmanna, þar sem frumkvæði og innsæi blómstrar ef svo er. Íslenskir hópíþróttamenn sem fá að halda þessum helstu kostum sínum hafa margir gert garðinn frægan í útlöndum. Reynum ekki að búa til hópsálir úr einhverju leirhnoði sem kallast „strákarnir okkar“.  Þetta er hópur framsækinna einstaklinga sem fá núna vonandi enn betra tækifæri til þess að þroskast áfram sem einstaklingar, hver á sinn hátt.

Árangur Íslands skiptir miklu máli

Athugasemdir

[Jóna Á. Gísladóttir, 25.8.2008 kl. 00:12]

vá... of djúpt fyrir mig. Allavega akkúrat núna.